به گزارش کارمیهن، در روزهای گذشته، در زمان تحویل نسخه اولیه لایحه بودجه ۱۴۰۵ به مجلس، مسعود پزشکیان جملاتی گفت که ادعای آن گیر افتادن دولت در پیله کمبود بودجه و نتیجهی آن فشار بیشتر بر مردم بود؛ رئیس جمهور گفت: «حقوق کم است، خب کم است؛ می گویند مالیات زیاد میگیرید، از اینور هم می گویند حقوق زیاد کن. یکی به من بگوید از کجا پول در بیاورم که بدهم؟»
دو روز بعد، لایحه بودجه در مجلس رد شد و در شرایطی که مغازهداران و کسبه در حال اعتراض به شرایط موجود بودند، پزشکیان در نامهای به رئیس مجلس راهکارهایی برای اصلاح بودجه ارائه داد؛ اما در راهکارهای پنجگانه رئیس جمهور نشانی از کاهش بودجههای اضافی نبود. در اولین راهکار، «اصلاحاتی که منجر به افزایش حقوق و مزایای کارکنان دولت و بازنشستگان عزیز شود» بدون هیچ توضیح اضافی توصیه شده و البته در این راهکارها، بازهم تاکید رئیس جمهور بر افزایش نرخ مالیات است: «انجام اصلاحات در افزایش نرخ مالیات بر ارزش افزوده به طوری که این منابع به سمت تامین کالابرگ برای اقشار آسیب پذیر جامعه سوق داده شود».
اما آیا با این رویکردهای اقتصادی دولت که بار اصلی کمبودها بر دوش جامعه گذاشته شده و قرار نیست بودجههای خاص قیچی شود، امکان افزایش مزد و حقوق – چه در بخش دولتی و چه در بخش خصوصی- وجود دارد؟ آیا آقای رئیس جمهور نمیداند هزینههای زندگی به حداقل ۵۰ میلیون رسیده و بدون اصلاحات ساختاری در نظام بودجه نمیشود فشار را از دوش مردم برداشت؟ چرا «مردم» و کارگران باید تاوان بذل و بخششهای دولت را بدهند و بپذیرند که حقوق کم است، خب کم است!
در بودجه پیشنهادی سال آینده، بودجه نهادهایی مانند سازمان صداوسیما و سازمان تبلیغات اسلامی رشد حدود ۲۰ درصدی داشته است؛ بودجه نهادهای خاص نیز افزایش یافته است؛ برای مثال جامعهالمصطفی، به تنهایی ۱.۸۶ همت بودجه در اختیار خواهد داشت.
