به گزارش کارمیهن، پژوهشهای روانشناسی رشد نشان میدهد که انسانها هنگام تولد تنها با دو ترس ذاتی متولد میشوند: ترس از ارتفاع و ترس از صداهای بلند. سایر ترسها در طول زندگی و تحت تأثیر محیط، تجربه و یادگیری ایجاد میشود.
بر اساس آزمایش مشهور «صخره بصری»، نوزادان از حدود ششماهگی در مواجهه با سطوح شفاف و مرتفع دچار تردید میشوند، که نشاندهنده وجود یک احتیاط ذاتی در برابر سقوط است. به گفته محققان، این واکنش نوعی سازگاری تکاملی برای افزایش شانس بقا محسوب میشود.
از سوی دیگر، رفلکس مورو در نوزادان نشان میدهد که آنها در برابر صداهای ناگهانی و بلند واکنش غیرارادی نشان میدهند. این واکنش بخشی از سیستم عصبی ذاتی است که در مواجهه با محرکهای شنوایی غیرمنتظره فعال میشود و کارکردی محافظتی دارد.
متخصصان تأکید میکنند که تقریباً تمام ترسهای دیگر، از جمله ترس از تاریکی، حیوانات یا اضطرابهای اجتماعی، در نتیجهی تجربه، یادگیری مشاهدهای و تأثیرات فرهنگی شکل میگیرند. بهطور مثال، کودکی ممکن است تنها با دیدن واکنش والدین به سگها دچار ترس از آنها شود یا پس از یک تجربه آسیبزا دچار فوبیای پایدار گردد.
از نظر علمی، آمیگدال نقش کلیدی در پردازش ترس ایفا میکند و با ایجاد ارتباط میان محرکها و پیامدهای منفی، مسیرهای عصبی مرتبط با ترس را تقویت میکند. همین امر سبب میشود که فوبیاها حتی بدون وجود تهدید واقعی نیز ماندگار شوند.
کارشناسان درمانهای روانشناختی مانند رفتاردرمانی شناختی (CBT) را از روشهای مؤثر برای مدیریت و کاهش این ترسهای آموختهشده معرفی میکنند.
